Duchowa Rodzina – historia i duchowość

To pomaga nam lepiej zrozumieć nasze własne powołanie jako „Duchowej Rodziny Przenajświętszej Krwi”. W naszej wspólnocie współpracują przecież różne wspólnoty zakonne oraz wspólnota dla świeckich. Ma to być obrazem tej pierwotnej wspólnoty chrześcijańskiej, która towarzyszyła Jezusowi aż pod krzyż. Chociaż w tym fragmencie nie jest wymieniona Maryja – może akurat nie była obecna – to jednak z całą pewnością należała Ona do tej wspólnoty. Przede wszystkim w Wieczerniku widać, że przy całej swojej skromności miała decydującą rolę we wspólnocie uczniów. Kobieco-maryjny wymiar Królestwa Bożego jest znaczący, a nawet niezbędny. Był konieczny nie tylko po to, aby Syn Boży mógł stać się człowiekiem, ale pozostał ważny aż do dzisiaj, aby Kościół ciągle na nowo odnajdywał i rozwijał prawdziwego ducha rodzinnego.
W Kościele Chrystusa ważni są wszyscy ludzie, z różnymi zadaniami i charyzmatami. Decydujące jest, aby działać wspólnie we właściwy sposób – razem się modlić, razem budować, każdy ze swoimi darami. Cieszę się, że akurat dzisiaj mamy to czytanie, ponieważ temat współpracy mężczyzn i kobiet jest też bardzo ważny dla zrozumienia naszej Wspólnoty. Mówimy: „Duchowa Rodzina”, aby podkreślić to, co zewnętrzne, widoczne, wspólnotę różnych charyzmatów. Dodajemy: „Przenajświętszej Krwi”, aby podkreślić, gdzie jest źródło, z którego czerpiemy siłę do takiego życia i pracy. Tak przedstawia siebie nasza Wspólnota, która ciągle się dalej rozwija. Chcemy dziękować Panu Bogu za to, że możemy dalej żyć, działać i kochać w tradycji Ewangelii.